Leżałem twarzą do ziemi. Uświadomiłem sobie swoją nie moc, praktycznie całe reiatsu poświęciłem na poprzednie ataki. Słyszałem tylko głos Seijaku oraz widziałem jego niewyraźny zarys. Czyżby to koniec zapytałem sam siebie, i nagle całe moje życie przeleciało mi przed oczami. Widziałem to jak błąkałem się po Rukongai, jak spotkałem po raz pierwszy VI oddział, jak do nich później dołączyłem po ukończeniu akademii w której, to poznałem Kammitore. Właśnie Kammitora mój jedyny przyjaciel...i nagle usłyszałem głos,znajomy głos...głos z pewnością należący do jakiejś kobiety, i po chwili zobaczyłem jej twarz:
-Niemożliwe Sakura, to ty?!
Ale ona tylko się uśmiechnęła i odparła:
- Gdzie podział się Kin którego, niegdyś znałam?
- Ale przecież ten Arrancarn on Cię zabił...jakim cudem ty tu jesteś?
- W chwili gdy go zabiłeś resztki mojej duszy połączyły się twoją duszą, teraz jestem częścią Ciebie, i proszę nie nazywaj mnie już Sakurą, co prawda posiadam jej wspomnienia ale jestem również częścią Ciebie, jak byś nie był zajęty opadaniem z sił to zauważyłbyś ze się zmieniłam, a moje nowe imię to Tsukihime.
-Tsukihime...ładnie...tylko szkoda ,że wszystko zaraz zostanie zniszczone przez tego palanta.
Ona jednak tylko się uśmiechnęła i powiedziała:
- Więc to ten dupek, chciał mnie usunąć z twojej duszy... musisz go pokonać bo on powstał z mrocznej siły...jego moc... jego moc jest potężna ale nie musi służyć tylko do niszczenia..musisz go pokonać a ja Ci w tym pomogę. Po czym uświadomiłem sobie ,że Tsukihime mnie podniosła po czym zamieniła się w reiatsu koloru srebrno-błękitnego i połączyła się z moim ciałem.
Na zewnątrz jak i wewnątrz wewnętrznego świata z mojego ciała wydobywało się to nowe reiatsu. A ja poczułem zastrzyk nowych sił. Nagle w mojej ręce pojawiło się moje zanpakutou jednak trochę inne, a mianowicie na końcówce rękojeści znajdował się brelok który, wyglądem przypominał półksiężyc na którym za pomocą japońskich znaków napisane było "przyjaciel". Od zanpakutou emanowało to samo nowe srebrno-błękitne reiatsu. Widziałem małe zdziwienie na twarzy Seijaku. Mimo tego ,że poziom mojego reiatsu cały czas był niewielki to i tak czułem jak by moja moc była odświeżona. Pewnie chwyciłem rękojeść i krzyknąłem do Seijaku:
-Nie wiem czy uda mi się wygrać tę wojnę, ale nie poddam się dopóki wspierają mnie przyjaciele zarówno tutaj, jak i na zewnątrz możesz być pewny ,że będę z tobą walczył do ostatniego tchu. Po czym uśmiechnąłem się szyderczo i błyskawicznie użyłem shunpo. Uderzyłem z ogromną siłą w Seijaku ,któremu udało zablokować się atak jednak z pewnym wysiłkiem:
-Jakim cudem? -zapytał Powinieneś już przegrać...
-Widocznie ktoś nade mną czuwa-odparłem z tym samym uśmiechem na twarzy. Odskoczyłem od niego po czym użyłem Raikohou. I po raz kolejny ruszyłem w jego kierunku zasypując go gamą ciosów.
Na zewnątrz natomiast zaszła dziwna rzecz a mianowicie z mojego ciała wydobywało się reiatsu koloru srebrno-błękitnego natomiast z katany reiatsu koloru granatowego.

Więc za poprzednie akcje straciłem około 300.000 reiatsu ;d

Jak tylko się obudziłem poderwałem się z całych sił. Zorientowałem się ,że to nie był dobry pomysł ponieważ strasznie rozbolała mnie głowa. Spojrzałem obok i zauważyłem moje zanpakutou i zauważyłem ,że posiada ono ten dziwny brelok z napisem przyjaciel. Czyżby to nie był sen?! pomyślałem i dopiero wtedy przypomniało mi się ,że Kammitora znajdował się w pomieszczeniu.
- Przepraszam, wiesz może co tutaj się stało?- zapytałem z niepewnością w głosie cały czas trzymając się lewą ręką za głowę.

-Wszystko w porządku, tak myślę tylko strasznie boli mnie głowa- powiedziałem po czym westchnąłem.
Kammitora wyglądał na zmartwionego więc starałem sobie przypomnieć cokolwiek by go uspokoić.
Sam jednak nie wiele pamiętałem, byłem w moim wewnętrznym świecie i oprócz mnie były tam mnie dwie postaci. Seijaku i dziewczyna łudząco podobna do Sakury, jednak całkowicie do niej niepodobna. Jak ona kazała na siebie mówić Tsukihime czy jakoś tak. Nagle usłyszałem w mojej głowie słodki kobiecy głos: Słucham Kin?!. Czyżby to nie był sen, udało mi się pokonać Seijaku ale jak.
Spojrzałem na Kammitora i zapytałem:
- Czy byłbyś w stanie uwierzyć w to ,że udało mi się zmienić duszę która posiadała by moc Seijaku?

Ewoluowało, niemożliwe pomyślałem...to wyglądało raczej na zniszczenie jednej duszy i wchłonięcie jej mocy przez drugą. Aczkolwiek to mogła by być ewolucja.
- Co byś powiedział na to ,że w mojej duszy pozostały resztki duszy mojej przyjaciółki Sakury, która przejęła później kontrolę nad mocą Seijaku?
Naprawdę go o to zapytałem, nie wiedziałem tylko jak na to zareaguje był uważany przecież za jednego z poważniejszych kapitanów. Bałem się ,że mi nie uwierz jednak z drugiej strony pamiętając ,że jest moim przyjacielem więc może będzie w stanie to przemyśleć.

- Zachowywała się raczej jakby mnie nie znała, aczkolwiek wiedziała jak mam na imię oraz wiedziała kim była Sakura- odparłem po chwili zastanowienia.  Starałem sobie przypomnieć jeszcze jakieś konkretniejsze informacje.
- No tak kazała mi do siebie mówić Tsukihime.
Kammitora wydawał mi się szczególnie zainteresowany tym co właśnie się wydarzyło, być może tylko się o mnie martwił a być może nie.

Z zaciekawienie na twarzy słuchałem wypowiedzi Kammitory. Niepokoił mnie fakt ewentualnego powrotu Seijaku jednak po chwili się uspokoiłem jak usłyszałem: Nie martw się które wypowiedziała Tsukihime. Na moją twarz powrócił uśmiech. Co ma być to będzie, ważne ,że teraz czuję się szczęśliwy. Zauważyłem zmartwienie na twarzy Kammiego wyciągnąłem więc ostatniego lizaka zza pazuchy i wyciągnąłem go w jego kierunku.
-Proszę, nie martw się o mnie czuję pewnego rodzaju ulgę ze względu na to ,że nie ma już Seijaku. Czuje ,że moje reiatsu jest inne, takie dobre przyjemne. Nie chcę w tej chwili myśleć o ewentualnym jego powrocie, przynajmniej nie teraz kiedy w końcu po wielu latach nie boję się ,że będzie on chciał przejąć nade mną kontrolę. Nadal ta moc będzie dla mnie brzemieniem, ale dzięki Tobie łatwiej mi będzie je udźwignąć.
Po czym znów wybuchnąłem śmiechem jak to zwykle bywało w niezręcznych sytuacjach.

-Jest o smaku coli-oznajmiłem.
Kammitora naprawdę odczuł ulgę ,że nic mi się nie stało, przynajmniej to wywnioskowałem z jego wypowiedzi. Zastanawiałem się jednak czy bardziej martwił się o mnie czy raczej o to co by było gdyby Seijaku wygrał. Na pewno nie było by teraz praktycznie całego Seireitei. Westchnąłem po czym powiedziałem:
-Chyba masz rację, pora się zbierać mówiąc to wstałem i podszedłem do Kammitory ,który cały czas trzymał Tsukihime w ręce i powiedziałem:
-Mógłbyś oddać mi moje nodachi, dziwnie się czuje kiedy nie mam go przy sobie.
A co do wylęgarni jaj przypomniałby się nam pewnie stare dobre czasy