Szedłem powolnym, leniwym krokiem w kierunku rezydencji rodziny Jizoku. Jak zwykle jej widok zaparł we mnie dech w piersi. Również jak zwykle wszedłem do niej jak do siebie i zawołałem:
- Witaj Kammi, pomyślałem że możesz mieć ochotę na coś słodkiego.
Po czym uśmiechnąłem się szeroko w kierunku przyjaciela.

Uśmiechnąłem się lekko jak tylko Kammitora przyniósł colę. Pomyślałem ,że tylko on tak naprawdę mnie zna. Wielu innych shinigami boi się mnie, a raczej mocy mojego pogromcy dusz, jednak z nim jest inaczej.
- Czy musiało się coś stać żeby odwiedzić starego przyjaciela? zapytałem a na mojej twarzy pojawił się lekki uśmiech. Upiłem trochę coli, po czym wyciągnąłem z kieszeni dwa lizaki, jednego otworzyłem a drugiego położyłem na stoliku po czym powiedziałem:
- Słodycze ze Świata Żywych, lepszych w całym Soul Society. Nie znajdziesz
Tak naprawdę moje odwiedziny Kammiego miały pewien cel, ale na razie nie zamierzałem go tym zamartwiać więc dorzuciłem:
-Co słychać u jednego z najbardziej poważanych shinigami.
Na mojej twarzy cały czas widniał uśmiech.

Wiedziałem od dawna ,że Kammitora uśmiechał się sztucznie. Znał o bardzo dobrze, od czasów akademii jednak wtedy nie przepadali za sobą. Mimo tego ,że uśmiech był sztuczny czułem ,że tak naprawdę jest szczery.
Jednak udało mi się wychwycić w jego spojrzeniu szacunek, czy może strach przed moim zanpakutou.
Spojrzałem najpierw na Seijaku, później na Kammitorę i odparłem:
-Nie martw się, to tylko broń, nigdy nie traktował go jako kogoś, komu można by zaufać, z kim można by porozmawiać. Jeśli mam być szczery to zazdroszczę Ci twojej relacji z Kinbushim...jedyną rzeczą która, mnie martwi ,że może dojść do sytuacji w której, będę musiał wyzwolić całą jego moc.
Wtedy wyraz mojej twarzy gwałtownie się zmienił. Kiedy uświadomiłem sobie ,że Kammitora jest pomieszczeniu, wybuchnąłem śmiechem to była moja reakcja na nie zręczne sytuacje.

Na mojej twarzy pojawił się lekki uśmiech.
-Chciałbym w to wierzyć Kammi, oj chciałbym. Ale Seijaku nie ma w sobie ani chrzty dobroci, jest po prostu złem w czystej postaci, i tego się boje a nie jego mocy. Boję się ,że kiedyś to zło przeleje się na mnie..

Słowa Kammitory dodały mi otuchy. Wiele razem przeszliśmy, ale tylko on tak naprawdę znał ostateczną formę Seijaku i jego złą aurę. I to dzięki niemu zostałem kapitanem bo on potwierdził ,że posiadam ban-kaia.
-Dziękuje...n-nie spodziewałem się ,że dopiero po śmierci uda mi się odnaleźć prawdziwego przyjaciela.
Ale szybko zorientowałem się ,że to co powiedziałem stworzyło niezręczną sytuację i po raz kolejny wybuchłem śmiechem.

Panuje nad strachem szkoda, że tylko nad nim.
-Dzię...
Jednak urwał ponieważ w mojej głowie usłyszałem szyderczo-psychiczny śmiech. Śmiech który, już znałem,śmiech Seijaku.
Nagle znów znalazłem się w tym pustynnym mieście, a naprzeciw mnie stał Seijaku ,który przestał się śmiać i powiedział:
-Czuję w Tobie coraz większą chęć walki ze mną, w jakim celu co?. Nie jesteś w stanie nade mną zapanować ,ponieważ wciąż jesteś za słaby i nadal się mnie boisz. Po czym znów wybuchnął śmiechem.
- Zwykle jesteś bardziej małomówny- odparłem
- Ponieważ już mam dosyć Ciebie, i mam pomysł zabiję Cię tu i teraz a moja moc zniszczy wszystko co Sereitei kochasz, akurat zasięg mojej mocy wystarczy by to zrobić.
Upadłem na kolana i się rozpłakałem i przez łzy powiedziałem:
-Nie pozwolę Ci...to ja wygram te wojnę i całkowicie podporządkuje sobie twoją moc.
Tymczasem moje ciało wpadło w konwulsje a zanpakutou zajarzyło się niebieskim reiatsu.
Zdarzyło się to wszystko na oczach Kammitory.

Otarłem łzy, wstałem na równe nogi i otrzepałem się z kurzu.
- Czyli naprawdę chcesz walczyć odparł Seijaku, szkoda ,że już tę walkę przegrałeś. Powiedział po czym użył 4 kai kyo. Wszystkie budynki rozsypały się, a piasek zniknął. Poczułem jak całe moje ciało powoli zaczyna odmawiać posłuszeństwa. Normalnie byłoby już po mnie gdyby nie fakt ,że byłem jego właścicielem.
Uśmiechnąłem się szyderczo w jego kierunku i powiedziałem ze szczyptą odwagi w głosie:
- Zapomniałeś chyba kto tu jest kogo panem...poczułem nagły bolesny uścisk w brzuchu.
Krzyknąłem z bólu jednak nie opadłem na kolana. Uświadomiłem sobie ,że mogę używać tylko i wyłącznie technik shinigami także postanowiłem ,że użyję kidou.
Postanowiłem ,że postawię wszystko na jedną kartę i postaram się go wykończyć jak najszybciej.
Krzyknąłem:-Zaklęcie Wiążące Numer Siedemdziesiąt Dziewięć: Pułapki Dziewięciu Blasków Słonecznych po czym od razu użyłem Hadou no kyuujuu - Kurohitsugi!.
Upadłem na ziemię.
Natomiast moje ciało wpadło w wielkie konwulsje.