Gdy Kinzoku został przeniesiony do sali w IV dywizji, minęły prawie 24 godziny. Na początku były badania związane ze stanem zdrowia Kapitana IX dywizji wykonywane osobiście przez Kapitana IV dywizji. Podczas ich trwania opowiedziałem jej o tym co się stało w moim domu. Kapitan IV dywizji powiedziała, żebym wracał do obowiązków i że zostanę powiadomiony o jakichś zmianach. Zrobiłem jak mi kazano. Jednak nic nie było takiego do roboty. Wypełniłem różne raporty. Pracowałem do 17. - tyle, ile zajęło mi wypełnienie tego wszystkiego. Wróciłem do sali, gdzie leży Kinzoku. Nie dostałem żadnej informacji o zmianach w zdrowiu Kinzoku ani o wynikach badań. Usiadłem na krześle. Chwilę poczuwałem nad Sabim, by zaraz zasnąć. Spałem obok Kinzoku do 3 nad ranem. Potem wstałem z krzesła, poszedłem się napić i coś zjeść. Gdy wróciłem, wziąłem krzesło i usiadłem pod oknem, chcąc zobaczyć jak słońce wstaje. Potem odezwał się Kinzoku. Odwróciłem się szybko w stronę Kinzoku. Gdy usłyszałej jego pytanie, wstałem z krzesła i otworzyłem drzwi.

- Kinzoku się obudził. Proszę o pomoc... - powiedziałem.

Zamknąłem drzwi. Podszedłem do Kinzoku i powiedziałem.

- Jesteś w szpitalu. Zemdlałeś u mnie w biurze. Jeszcze nie mają wyników Twoich badań. Mam nadzieję, że niedługo się czegoś dowiemy...

Tymczasem do sali weszły dwie osoby:
Jedna to pielęgniarka, w stroju dywizji IV oddziału, która miała brązowe, krótkie włosy jak również piwne oczy. Od razu zabrała się do wypytywania Kapitana Kinzoku o jego samopoczucie. Zapisała kilka notatek, kazała pacjentowi otworzyć usta oraz zajrzała do jego oczu dalej zapisując coś w zeszycie. - Przepraszam, ale w tej chwili Kapitan nie mógł się panem zająć. - Skłoniła się do obydwu i wyszła.
Druga, ubrana w strój, tego samego kroju, spoglądała uważnie na Kinzoku, to na Kammitorę. Gdy pielęgniarka wyszła, Przekazał zebranym pisma z wiadomościami, które brzmiały tak samo.

Spoiler:

Ostatnie grupy zwiadowcze shinigamich w mieście Karakura zaczęły znikać. Dotychczas tylko mniejsze oddziały padały ofiarom dziwnych zniknięć. Postanowiliśmy zwiększyć ilości shinigamich wkraczających na teren świata żywych. Lecz i tak, po jakimś czasie, ataki stały się coraz częstrze. A oto co udało się donieść tym, co przeżyli. Grupy arrancarów napadają na miasto. Po ostatniej walce powstała teoria, iż ataki miały na celu uprowadzenie ludzi lub dusz. Tylko 3 shinigamich przeżyło, dwóch z odziału pierwszegi i jeden z oddziału dziewiątego. Oprócz ran ciętych i siniaków, nic nie wskazywało na uszkodzenie reiatsu, czy wpływu na umysły. Ocalali twierdzą, iż "to byli zwykli nowicjusze. Byli zabójczo szybcy." "Moj oddział zginął na moich oczach. Nie mogłem nic zrobić. Parę udeżeń serca i zostałem sam". To zadanie zlecam wam. macie zbadać co kryje się za znikaniem naszych podwładnych.

Centrala 46

Kiedy Kammitora kończył się pytać jak się czuję, ja już stałem na równych nogach powoli ubierając swój nietypowy strój shinigami. Po chwili byłem już ubrany jedyne co mi pozostało do zrobienie do zatwierdzenie mojego nodachi.

- Jak za starych dobrych czasów co, Kammi? To od czego zaczynamy? -zapytałem pełnym entuzjazmu głosem, wolałem zająć się misją niż zakrzątać sobie głowę jakimiś głupotami.

Więc na co jeszcze czekamy?!- powiedziałem z uśmiechem na twarzy. Mimo ,że słabo się czułem starałem się zachować pozory ,że tak nie jest.

Wiedziałem do kogo dokładnie mamy się udać, na tą misję wysłałem trzeciego oficera mojego oddziału niejakiego Washiego Zakure. Wydaję mi się ,że powinien być jeszcze w szpitalu.
Spojrzałem na Kammiego i powiedziałem:

-Musimy odnaleźć niejakiego Washiego Zakurę, według mnie powinien znajdować się w szpitalu ze względu na jego stan, także ruszajmy. Proponuje pójść w pierwszej kolejności do recepcji.

Po czym podszedłem do Kammiego po czym poklepałem go po plecach i powiedziałem:

-O mnie się nie martw, szkoda sobie zakrzątać mną myśli zwłaszcza podczas misji.
Po czym serdecznie się uśmiechnąłem i razem udaliśmy się do recepcji (http://www.deep-in-soul.pun.pl/viewtopi … d=154#p154)